در آن زمان که کرم و آسمان، همچون دو همآوای بیکران، نشانههای نخستین تولد جهان را به نمایش میگذاشتند، زمین در پناه تاریکیهای نخستین و نعمتِ احتمالات نامحدود خفته بود. در میان این خلوت اولیه، کیومرث، نخستین پادشاه بشر، همچون جرقهای ناب ظهور کرد؛ جرقهای که در دل خاک زلال ریشه زد و با نوری از خرد و دانایی، امیدی تازه در دل انسانها وزید. در همان روزهای اولیهٔ پیدایش جهان، کیومرث نه تنها نمایانگر قدرت جسمانی نبود، بلکه نماد روشنفکری، عشق و آغوش باز پذیرش نوآوری در برابر چالشهای سخت طبیعت به حساب میآمد | ایستگاه قلم